Ik weet het, geen bijster originele titel, maar wel een die de lading op en neer dek(t).
Ik heb zo'n medelijden met de kinderen van tegenwoordig die naar het SInterklaasjournaal moeten, MOETEN, kijken.
Een journaal, eigenlijk geschreven en geacteerd voor hun ouders, die er ook geen touw meer aan vast kunnen knopen.
Een journaal, eigenlijk geschreven en geacteerd door politiek verslaggevers en cabaretiers, die er zelf in de zomertijd heel hard om moeten lachen, maar geen idee hebben van kindergedachten.
Een journaal, dat in de loop der jaren steeds meer van de gelovige kinderen is af komen te staan en ouders opscheept met nachtmerries, onmogelijk op te lossen puzzels en gefrustreerde kinderzielen.
Ik herken het wel, dit soort puberhumor. Ook wij, onderwijzers en juffen(!@P) van destijds, ik spreek over 40++ jarwn geleden, maakten ons soms schuldig aan grapjes, die wíj begrepen maar ver boven de hoofden van de leerlingen uitstegen. Maar nooit ten koste van die laatste groep.
Wat verlang ik terug, vriend P, naar de verrassingen op de tafel.
Ik wilde graag een modeltrein, en kreeg een chocolade replica.
Achteraf wellicht de bodem geweest voor een van mijn hobby's.
Mijn broer E wilde graag een eerste fiets en kreeg een opgeknapt gedrocht met banden waar een fatbike van nu jaloers op zou zijn.
De wensen van zus M zijn me niet bijgebleven en van broer S was toen nog geen sprake.
Maar alles was door onze ouders met de beste bedoelingen geschonken. Daar twijfel ik nu niet aan.
Evenmin hadden we last van puzzelstukjes die we niet meer konden vinden want anders....
Doe mij de Sint van toen maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten